Από την Βιργινία Μάρκου
Με την υπόσχεση να πράξει ό,τι περνά από το χέρι του, προκειμένου να ξεχαστεί σε τέσσερα χρόνια, η «ισοπεδωτική θητεία Ψηνάκη» και γενικότερα «η τραυματική αυτή εμπειρία» ο Νίκος Ευαγγελόπουλος ζητά τη στήριξη των συνδημοτών του. Επαναλαμβάνει πως δεν είναι «επαγγελματίας πολιτικός» ούτε θα γίνει ποτέ, τονίζοντας ότι δεν στοχεύει σε τίτλους, αξιώματα και μισθούς» κι έχοντας ως «φάρο» στη ζωή την προτροπή του πατέρα του «να βοηθά όσο μπορεί τον συνάνθρωπο» πολιτεύεται εκ νέου, με ανανεωμένες τις ελπίδες ότι το αύριο για τον τόπο θα είναι καλύτερο.
Κύριε Ευαγγελόπουλε, είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια για σας, όσον αφορά την πολιτική, ήταν αρκετά επεισοδιακά…
Θα μπορούσατε να το θέσετε κι έτσι. Πράγματι, στις προηγούμενες εκλογές, πέντε χρόνια πριν, πολιτεύτηκα ως υποψήφιος με τον Συνδυασμό του απερχόμενου δήμαρχου Ηλία Ψηνάκη. Ήταν η πρώτη φορά που λάβαινα ενεργό μέρος στην τοπική πολιτική σκηνή, αλλά δυστυχώς, επρόκειτο για τραυματική εμπειρία!
Γιατί το λέτε αυτό;
Αν και οι συνθήκες τότε, ευνοούσαν -ας το πούμε- τη στήριξη του Ηλία Ψηνάκη, προσωπικά αντιλήφθηκα σχεδόν αμέσως (ακόμα και πριν την ημέρα των εκλογών) ότι αυτό που διαδραματιζόταν, θα εξελισσόταν σε μεγάλο φιάσκο, τόσο για εμάς που μπήκαμε στη διαδικασία εκλογής όσο και τους συντοπίτες μας και τελικά για τον τόπο. Και σας διαβεβαιώ ότι δεν λειτουργώ σαν «μετά Χριστόν προφήτης». Σε κοντινούς μου ανθρώπους εξομολογήθηκα τότε, ότι θα βλάπταμε τον τόπο με την επιλογή μας, αλλά ήταν αργά για να κάνω πίσω. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όσο και να βλέπεις ή διαισθάνεσαι πράγματα, πάντοτε θέλεις να ελπίζεις για το καλύτερο.
Πότε ήρθε η επιβεβαίωση του προαισθήματος που περιγράφετε;
Όπως σας είπα, τις λίγες εβδομάδες που συναναστράφηκα τον Ηλία Ψηνάκη πριν την Κυριακή των εκλογών, κατάλαβα πολλά για τον χαρακτήρα του. Βεβαίως, ο άνθρωπος μετά τη θριαμβευτική του εκλογική νίκη (την οποία πίστευε ότι πέτυχε μόνος του και όλοι εμείς δεν συμβάλλαμε πουθενά) έβγαλε από πάνω του, την όποια μάσκα καλοσύνης, χαριτωμενιάς ή συνεργατισμού φορούσε ως τότε, παρατώντας την προσποίηση και… φορώντας τον αληθινό του εαυτό! Δεν χρειάστηκαν λοιπόν, παρά λίγες ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, για να τον καταγγείλω δημόσια, να τον απορρίψω από επικεφαλής μου και να εγκαταλείψω την Παράταξη.
Φαίνεται ότι στη διάρκεια της πενταετούς θητείας Ψηνάκη, δεν αλλάξατε γνώμη, αν κρίνουμε από το ότι αρνηθήκατε την έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο…
Όχι μόνο δεν άλλαξα γνώμη στη διάρκεια της καταστροφικής θητείας Ψηνάκη, αλλά δεν έπαψα στιγμή να ζητώ συγνώμη από τους συντοπίτες μου, επειδή τον είχα στηρίξει. Μετά τον πύρινο όλεθρο του Καλοκαιριού, όταν άρχισαν οι δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης -ο ένας μετά τον άλλον- να παραιτούνται, υπό το βάρος της κατακραυγής του κόσμου, ήρθε η σειρά μου –ως πρώτος επιλαχών- να ορκιστώ δημοτικός σύμβουλος. Και παρά την ευθύνη που ένιωθα απέναντι στους συντοπίτες μου, οι οποίοι με είχαν τιμήσει με την ψήφο τους, μου ήταν αδύνατον να συνεργαστώ με τον Ηλία Ψηνάκη! Μ’ έναν τύπο, που αποδεδειγμένα, ουδέποτε νοιάστηκε για τον τόπο μας, ουδέποτε σεβάστηκε τους πολίτες που τον εξέλεξαν, που μόνο βλάβη προκάλεσε και τελικά -στο μερίδιο που του αναλογεί- άφησε να καούν ζωντανοί 100 αθώοι συνάνθρωποί μας. Αλλά αφού όπως δηλώνει, κοιμάται ήσυχος, τι παραπάνω θα μπορούσα να προσθέσω εγώ για εκείνον;
Μας λέτε δηλαδή, ότι δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό ν’ αναλάβετε θέση εξουσίας στον Δήμο; Γιατί, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, δεχτήκατε πιέσεις, εν είδει προσφοράς, να γίνετε αντιδήμαρχος…
Έτσι όπως εξελίχθηκε η ιστορία με τη διάλυση του Συνδυασμού του Ψηνάκη στα εξ ων συνετέθη, διαφάνηκε πιστεύω, σε κάποιον βαθμό, ποιοι έχουν ως αυτοσκοπό την εξασφάλιση έμμισθης θέσης και ποιοι πολιτεύονται με όραμα την ανιδιοτελή προσφορά στον τόπο. Όσοι με γνωρίζουν καλά, είμαι σίγουρος ότι ουδόλως εξεπλάγησαν από την άρνησή μου οποιασδήποτε συναλλαγής με την απερχόμενη Διοίκηση του Δήμου. Πιστός στις αρχές και τις αξίες μου, θα επαναλάβω το ίδιο που δήλωσα και την προεκλογική περίοδο του 2014: «Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός και δεν προσδοκώ οφέλη από την ενασχόλησή μου, με τα κοινά». Μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς, έχω καθιερωθεί στον χώρο μου και μ’ ενδιαφέρει να βοηθήσω τον τόπο όπου ζουν τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Οι τίτλοι, τα αξιώματα και οι δημόσιοι μισθοί δεν είναι στους στόχους και τις φιλοδοξίες μου.
Ας έρθουμε λοιπόν, στο σήμερα και στην απόφασή σας, ν’ αφήσετε πίσω αστοχίες και απογοητεύσεις και να πολιτευτείτε εκ νέου. Μιλήστε μας για αυτό…
Θ’ απαντήσω στην ερώτησή σας, συνεχίζοντας κατά κάποιον τρόπο, την προηγούμενη απάντηση. Συγκινούμαι που το λέω δημόσια, αλλά στην ζωή μου πορεύομαι πάντοτε, με τη συμβουλή που μου έδινε απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί, ο αείμνηστος πατέρας μου: «παιδί μου, όπου μπορείς να βοηθάς. Κι εάν δεν μπορείς ν’ απλώνεις χέρι βοηθείας στον συνάνθρωπο, τουλάχιστον μην τον βλάπτεις».
Ο πατέρας μου ξέρετε, ήταν ένας αμόρφωτος -ακαδημαϊκά- άνθρωπος, ένας απλός αγρότης και οικογενειάρχης. Έχω όμως, σαν πυξίδα την ανατροφή που μου έδωσε κι εάν παρέκκλινα των συμβουλών και οδηγιών του, θα αισθανόμουν ότι τον προδίδω.
Όλα μου τα χρόνια, συνδράμω όσο μπορώ όποιον έχει ανάγκη κι έρχεται σε μένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι για να μπορέσεις να βοηθήσεις αποτελεσματικά και σ’ ευρεία κλίμακα τους συντοπίτες σου, θα πρέπει να κατέχεις διοικητική θέση στα δημοτικά πράγματα. Παρά λοιπόν, την απογοήτευση -όπως πολύ σωστά επισημάνατε- από την πρώτη μου απόπειρα, αποφάσισα να συνεχίσω. Άλλωστε, δεν συνηθίζω να τα παρατάω στην πρώτη δυσκολία κι επιπλέον είμαι αισιόδοξος, ως χαρακτήρας.
Ανακοινώσατε ήδη, ότι θα είστε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον Συνδυασμό «Πορεία Πράξης» του υποψήφιου δήμαρχου Μαραθώνα κ. Στέργιου Τσίρκα. Γιατί η συγκεκριμένη επιλογή;
Η κάθε συγκυρία σχετίζεται με το παρελθόν, κυρίως το πρόσφατο, κι επηρεάζεται –αν θέλετε- από αυτό. Σε μας εδώ στον ενιαίο Δήμο Μαραθώνα, οι δράσεις και αποφάσεις μας, σχετικά με την τοπική πολιτική κατάσταση, είναι εκ των πραγμάτων, συνυφασμένες με την ισοπεδωτική για τον τόπο, δημοτική θητεία που φτάνει στο τέλος της.
Η επιλογή μου να συμπορευτώ με τον Στέργιο Τσίρκα, έναν άνθρωπο δικό μας, οικογενειάρχη, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στην Αυτοδιοίκηση, ήταν μονόδρομος. Ανακαλύπτω δε, όσο τον γνωρίζω ότι έχουμε πολλά κοινά, όπως την αστείρευτη ενεργητικότητα, φιλοπρόοδοι και οι δύο, ενώ σαφέστατα προτιμούμε τις πράξεις από τα λόγια.
«Πορεία Πράξης» λοιπόν και σας υπόσχομαι πως στο τέλος της δημοτικής πορείας που θα διανύσουμε (εάν μας τιμήσουν οι συνδημότες μας) δεν θα έχει μείνει ούτε ίχνος στη μνήμη μας, από τον όλεθρο που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.